Przeżyć trzy lata czy powtórzyć ten sam rok trzy razy?

Chciałabym doprecyzować moje ostanie wpisy. Absolutnie nie żałuję ani życia w Wietnamie, ani powrotu do Polski. 

Chciałam podzielić się refleksjami o podejmowaniu decyzji. Są momenty w życiu, w których zaczynam czuć, że przestaję się rozwijać. Popadam w rutynę. Dni coraz bardziej upodobniają się do siebie, zlewają się w jedno. Nie chcę po prostu tak kontynuować. Nie chcę odpowiadać „Stara bieda, nic nowego!"  I nie chodzi tylko o rozwój zawodowy, ale i emocjonalny czy też interpersonalny. Nie każdemu działaniu muszą towarzyszyć fajerwerki, słonie, węże i gekony. 

Tylko wtedy, gdy wiem DLACZEGO coś robię (bo np. zdobywam nowe umiejętności, odkładam na wakacje, ćwiczę swoją cierpliwość) mam energię a nie wegetuję od poniedziałku do niedzieli. I tak razy 52 tygodnie i rok minął. 

Dawniej myślałam, że mogę rzucić monetą i zdać się na los. Lecz teraz kiedy teraz nie wiem (jakby to napisał Różewicz „Prawa i obowiązki”) wiem, że warto mieć SWOJE pragnienia, warto mieć chociażby lekko żarzącą się iskierkę, za którą można podążyć.

Podpisano: dziecko postmodernizmu, w którym każda opcja jest na wyciągnięcie ręki