Wracając jeszcze do
Ediego, zapomniałam wspomnieć, że jego największym marzeniem w życiu jest „mieć
wystarczająco” (to have enough). Jest to najtrudniejsze zadanie, czuć
satysfakcję z tego co się ma, chcieć więcej, ale nie gonić ślepo za kolejnymi dobrami.
Uwielbiam robić zakupy na
targu. Na początku tego nie znosiłam. Tak samo było z targowaniem się. Teraz
odczyniam ten rytuał z przyjemnością.Niesamowite jest to, że na każdym kroku ma się kontakt z drugim człowiekiem. Chodzi o interakcje, o spontaniczne rozmowy, polecanie towarów, udzielanie porad. Gdy opowiadałam, że w Europie w marketach mamy kasy samoobsługowe i nawet nie musisz się z nikim przywitać wchodząc do sklepu Soe (Couchsurferka) nie mogła uwierzyć: "jak to, nie ma sprzedawcy?".
Ostanie obróbki i "kebaya" (tradycyjna bluzka z Bali) będzie gotowa! Uwielbiam kupować lokalne ubrania:). To są moje pamiątki z duszą!
Hello Mister!: z Bali na Jawę
Ja Jawie spędziłam tydzień. Opuszczając o 6 rano balijską Kutę (Mekkę Australijskich turystów) jeden z
przechodniów zapytał się: „going home to Australia?” (Wracasz do domu do Australii?). No niezupełnie.
Wyleciałam z Denpasar do Surabaya. Surabaya jest to drugie co do wielkości po
Jakarcie miasto w Indonezji.
Z lotniska odebrała mnie
Soe (jak ja uwielbiam Couchsurfing!). Soe urodziła się na Jawie, ale jej
dziadkowie pochodzą z Chin. Nie zna mandaryńskiego ponieważ w Indonezji w
latach 1965 – 2007 panował zakaz posługiwania się tym językiem. W przypadku
jego łamania groziły represje. Soe mówi w bahasa Indonesia i po angielsku. Jej
siostra ostatnio zaczęła się uczyć mandaryńskiego.
Z ciekawostek: w
indonezyjskim dowodzie osobistym każdy ma wpisane wyznanie! Deklarujesz tak jak
kolor oczu. Nie można zostawić pustej rubryki. Masz do wyboru: muzułmanin,
buddysta, hinduista, katolik lub też protestant.
Surabaya jakoś mnie nie zachwyciła. Duże (2,7mln), brudne miasto. W dodatku Bule (Biały) to rzadkość więc wzbudzałam zbyt duże zainteresowanie. A ja uwielbiam wtapiać się w tłum i go podglądać bez zmieniania tej rzeczywistości swoją obecnością.
Riksza rowerowa. Można je zobaczyć wszędzie. Bardzo dużo osób zachęcało mnie do przejażdżki: "Hello Mister!!!"
Drzemka na straganie z bananami.
W dzielnicy arabskiej na targu.
Hijab, można go nosić na wiele sposobów.
Obmywanie nóg przed wejściem do meczetu. Ja oczywiście nie mogłam wejść. Nie chodzi nawet o ubiór, co o wyznanie. Do środka mogą wejść tylko Muzułmanie.
Ciężka, codzienna praca.
Kąpiel w rzece, albo prędzej w ścieku.
Jedna z głównych atrakcji w Surabayi: zwiedzanie łodzi podwodnej. Ja naprawdę mam KLAUSTROFOBIĘ!! Na pewno nie zostanę marynarzem, czy też marynarką:P.
Stanowcze nie dla rikszy!Powinnam mieć taką koszulkę, może by mnie zostawili w spokoju:P.
Jogjakarta!!!
W mieście miałam zostać dwa dni, ostatecznie spędziłam cztery. Nocowałam u Rani. Niesamowita dziewczyna, bomba energetyczna w hijabie (muzułmańskiej chuście na głowie). Mogłyśmy rozmawiać godzinami "o życiu", zwłaszcza o religiach i panujących w nich zasadach. Chyba zacznę szukać pracy w Jogjakarcie. Pokochałam to maleńkie (jak na azjatyckie warunki: 400tys.) miasteczko.
Miasto było pod holenderskim protektoratem.W centrum można więc zobaczyć pozostałości po Holendrach.
Przystanek autobusowy, równie skomplikowany jak stacja metra z kartami i bramkami.
Holenderska architektura.
Wieczorna modlitwa, twarzą w stronę Mekki. Białe ubrania mają symbolizować prostotę. Każdy wygląda tak samo i nie ma różnicy między modlącymi się.
Borobodur
Buddyjska świątynia, największa w Południowo Wschodniej Azji, z przełomu VIII i IX wieku. Borobudur jest jednym z największych obiektów kultu buddyzmu na świecie.
Swoją konstruklcją przypomina piramidę. Ma budowę tarasową, na pięciu czworobocznych tarasach dolnych
znajdują się reliefy przedstawiające sceny z życia Buddy i ówczesne historie.
Każdy zwiedzający dostaje "Sharon", kawałek materiału do przepasania się przez biodra.
Borobodur (Świątynia Wzgórze), usytuowana jest w malowniczej okolicy między łagodnymi pagórkami.
W sumie w świątyni znajdują się 72 posągi Buddy.
Na szczycie świątyni znajdują się stupy (konstrukcje zawierające relikwie).
Wieczorne wyjście z dziewczynami z akademika do "strasznego domu". Super mieć dwadzieścia kilka lat i móc robić wszystko (jeszcze wypada)! W środku płakałam ze śmiechu, wcale nie było tak strasznie:P. Bo zawsze najważniejsze jest "z kim", nie tylko "co" i "gdzie".
Rani, najlepszy kierowca pod słońcem. Jeździ dopiero od miesiąca. Podstawa to pewność siebie i wszystko jest możliwe. Jeszcze nigdy się tyle nie uśmiałam na tylnym siedzeniu! Czasami musiałam wręcz podkurczać nogi, żebyśmy mogły się zmieścić między samochodami.
Wyprawa na Wulkan Merapi
Gunung Merapi, czyli Góra Ognia jest to czynny wulkan w środkowej części Jawy. Znajduje się na wysokości prawie 3000 m.
Okoliczne wioski położone są na wysokości ok 1700m. My postanowiłyśmy przejść około 5km wzdłuż olbrzymiego rowu wyżłobionego przez lawę.
Salak, krzewiasta palma występująca jedynie w Indonezji o owocach przypominających wężową skórę!
Salak ma smak równocześnie słodki i kwaskowaty. W środku znajduje się brązowa pestka.
Niebo było zachmurzone a może raczej zadymione (w końcu to czynny wulkan) więc nie mogłyśmy zobaczyć szczytu.Ostatnia erupcja miała miejsce 2 lata temu (2010r). W jej wyniku śmierć poniosło ok 100 osób.
Lawa spływała w kierunku miasta. W czasie ostatniej erupcji ewakuowano 100 tys osób. Rani była wolontariuszką w jednej ze szkół.
Księżycowe krajobraz. Skały były miękkie, pod nogami czułyśmy "gąbkę".
A po wulkanie wybrałyśmy się do restauracji serwującej potrawy grzybów.
Prambanan
Prambanan to hinduistyczny zespół świątynny zbudowany w IX wieku. Poważnie ucierpiał w 2006 roku wskutek potężnego trzęsienia ziemi.
Prambanan odwiedziłam z
niedzielę. Wśród zwiedzających dominowały więc rodziny z dziećmi. Dlatego też
to rodzice najczęściej prosili mnie o zdjęcie z dziećmi. Po raz kolejny byłam
więc białą gwiazdą. Nie ukrywam, że w Indonezji bardzo to lubię;). Zawsze się
uśmiecham, jestem miła, staram się zagadać. Wszyscy są grzeczni, nieco
stremowani, w końcu z Bule gadają. Zupełnie inny klimat niż w Wietnamie, gdzie
celowo unikam robienia sobie ze mną zdjęć i często odmawiam.
W Prambanan podeszły do
mnie 3 uczennice chcące poćwiczyć angielski. Dość długo ze sobą rozmawiałyśmy.
Nie można w inny sposób zrozumieć odmiennej kultury jak tylko przez ludzi.
Właśnie kontakt z ludźmi w podróżach cenię sobie najbardziej. Wszystko inne
możesz sobie wyguglać:P. Na zdjęciu Finita, Nufus i Nayla. Mają po 17 lat. Od 13.
roku życia mieszkają w bursie. Codziennie wstają o 3 nad ranem (albo dla
mnie: o 3 w nocy!) i przygotowują się do
modlitwy. Później sprzątają, zaczynają gotować i o 7 idą na lekcje. Ich
marzenia to: dotknąć śniegu, zobaczyć pustynię, podróżować, założyć szkołę dla
dzieci z biednych rodzin, gdzie będą mogły uczyć się za darmo (przecież też są
zdolne, a nie mają takiej szansy jak one) i wejść do raju (enter the paradise).
A do tej pory najbardziej są dumne w życiu z przyjaźni, które mają. Czasami
przyjaciele mogą cię irytować i drażnić, ale podstawa to zawsze trzymać się
razem!
Życie jest piękne! Słońce, błękitne niebo, zielona trawa i widok na Prambanan. I czegoż mi więcej potrzeba?
Typowa indonezyjska łazienka. od prawej: toaleta i prysznic. Nabierasz wodę z dużego kubła i się polewasz.
W knajpie zawsze samemu należy wypisać zamówienie. Dostajesz menu, kartę zamówienia i długopis.
Lokalna rozrywka: przejażdżka "rowerem" wokół placu z bliźniaczymi drzewami.
Kolejna rozrywka: na placu rosną dwa drzewa oddalone od siebie o około 10 metrów. Należy więc przejść między nimi z zamkniętymi oczami, zaczynając około 40 metrów wcześniej. Podstawa to trafić między drzewa. Mnie się udało. Ponoć szłam jak burza w idealnie prostej linii. Ponoć to dobrze świadczy o człowieku:P. Wcześniej możesz pomyśleć życzenie.
W Jogjakarcie akurat trwał festiwal mniejszości etnicznych więc mogłyśmy oglądać występy wszelakich grup. Na zdjęciu dziewczyna z Sulawesi i chłopak z Papui.
Jakarta!
Moim ostatnim przystankiem na Jawie była Jakarta, stolica. Olbrzyyyymie miasto. Gdy Sheilla (Couchsurfing) odebrała mnie z dworca utknęłyśmy w korku: prawie 2,5 godziny!!!
Ktoś domalował pieszemu laskę, robiąc z niego staruszka. Na początku się obruszyłam, że to przecież dyskryminacja! Hehe
Eric to 22 letni student. Muzułmanin. Pije, pali itp, ale też codziennie się modli. Pytałam się czy woli dziewczyny noszące hijab (chustę) czy też te bez. "Girllfriend" lepsza jest bez chusty, ale na żonę znajdzie sobie taką w hijabie:P. Wraz z Sheillą planowali gdzie by tu się wybrać na "ostatkową" imprezę przed Ramadanem.
Sheilla była na Ajsekowej wymianie w..... Rzeszowie!!! Ależ ten świat mały. Pracowała m.in. w ośrodku caritasu w Myczkowcach. Dzieci mówiły na nią: "Pokahontas".
Sheilla była zdziwiona, że w Europie studenci pracują. W Indonezji nie za bardzo mogą. Dodatkowa praca w knajpie czy też w sklepie to obciach i kojarzy się z niższą klasą społeczną a do firmy nikt Cię nie przyjmie bez tytułu.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz