Uliczna sprzedawczyni kleistego ryżu

Uliczna sprzedawczyni kleistego ryżu

sobota, 22 grudnia 2012

23.12.2012 - Niedziela

Nie spodziewałam się, że chłód może być tak niesamowicie przyjemny. Wylądowałam w Hanoi opatulona szalikiem i w grubej polarowej bluzie. Od razu poczułam zimny powiew wiatru. W Sajgonie nie można tego doświadczyć. Na Południu jest upalnie. Wystarczy mieć przez chwilę zgięte kolana, żeby poczuć jak pot spływa po łydce. Przez ten tydzień mam okazję „pomarznąć”. I czuję się świetnie! Taka pogoda od razu przywołała świąteczną atmosferę. Ciężko poczuć ducha świąt oglądając styropianowe bałwany i płatki śniegu zdobiące centra handlowe i ulice w 40 stopniowym upale. Wreszcie mam okazję, żeby założyć jeansy, których nie miałam na sobie już od dwóch miesięcy. I do tego szalik i mięciutkie bluzy, ach, jakie to przyjemne! Mogłabym przecież stwierdzić, że co w tym takiego szczególnego, przecież w Polsce mamy 4 pory roku. Otóż różnica temperatur, której doznałam jest olbrzymia, będzie pewnie z 20 stopni i to jedynie w przeciągu dwóch godzin. W dodatku z upalnego lata do hanojskiej zimy. A moje lato trwało nieustannie od marca, czyli 10 miesięcy. Kolejne miłe odkrycie to gorąca herbata, którą pije się dla ogrzania. Wystarczy objąć kubek i dłonie już są cieplejsze. Ciekawe co powiem, jak wrócę wieczorem na skuterze z Anią do domu. 



Kilka zapisków z sobotniej podróży:

Na lotnisko w Sajgonie pojechałam autobusem. Komunikacja miejska to czysty kontakt z miejscową kulturą. To była moja pierwsza przejażdżka odkąd się wprowadziłam na Południe. I powinnam częściej jeździć autobusem, żeby nie zatracić smaku Azji. Na jednym z przystanków wsiadła kobieta sprzedająca mydło i powidło, handel obwoźny, albo raczej obwożony w pełnym tego słowa znaczeniu. W swojej torbie miała przezroczyste pudełeczko, które pełniło funkcję tarki. Aby udowodnić niezwykłą funkcjonalność małego urządzenia i przekonać podróżnych do kupna (za jedyne 25 tys., czyli około 1.2$) autobusowa handlarka włożyła do środka czosnek i chili, których aromat długo jeszcze unosił się w powietrzu, mieszkając się z zapachem warzyw (przewożonych przez starszą kobietę), spalin i potu. Kolejnym reklamowanym produktem była maszynka do golenia, niestety nie dotrwałam do końca prezentacji, ponieważ musiałam zmienić autobus i wysiąść na najbliższym przystanku. 

Po wylądowaniu w Hanoi wsiadłam do minibusa jadącego do centrum. W środku zaczął ze mną rozmawiać Wietnamczyk. Rozmowa nie była nachalna, poruszaliśmy coraz to nowe tematy bardziej angażując się w konwersację. Mój rozmówca, 52 letni Thoan, studiował w latach 70. w Niemczech (oczywiście Wschodnich) i kilka lat temu przeprowadził się z Hanoi do Sajgonu. I wyobraźcie sobie, co się okazało! Zupełnie przypadkowe spotkanie, swobodna rozmowa. Otóż mieszkamy w Sajgonie w tym samym bloku, ba, nawet na tym samym piętrze! Ja pod dwójką, on siedemnastką! 

Po mieście zawsze poruszam się na skuterze więc droga „na i z” lotniska była dla mnie sporą atrakcją. Od razu przypomniałam sobie zabawną historię. Kilka tygodni temu Maraj i Luan organizowali grilla. Mieszkają na obrzeżach i dość ciężko jest do nich trafić. Zwłaszcza, że w Wietnamie często wymieszane są numery ulic i niemożliwe jest odnalezienie jakiejkolwiek logiki. Szukasz numeru 120 i widzisz 118 a kolejny numer to 250! Koniec końców poszukiwany numer znajduje się za numerem 280. Jedna ulica może nawet mieć podwójną numerację: te same numery zarówno z lewej jak i z prawej strony skrzyżowania. A teraz wracając do grilla. Znajome Maraj nie mogły trafić i potrzebowały szczegółowych wskazówek dla kierowcy. Słuchawkę przejął Luan (Wietnamczyk) i zaczął tłumaczyć kierowcy, gdzie dokładnie znajduje się ich dom. Wszyscy myśleli, że dziewczyny jadą taksówką, w tym oczywiście Luan wyjaśniający drogę kierowcy. Kierowca jednakże ze zdziwieniem oznajmił, że nie może zmienić trasy autobusu i zapytał się tylko, na jakim przystanku powinien wysadzić nasze pasażerki. Za każdym razem więc jak widzę autobus przypominam sobie tę sytuację. Wyobraźcie sobie zdziwienie kierowcy, który ma w autobusie dwie Filipinki słabo mówiące po wietnamsku. Przekazują mu telefon i człowiek po drugiej stronie każe mu odnaleźć ulicę „Lê Văn Qưới” i dowieść dwie dziewczyny pod numer 366!
 

Brak komentarzy:

Prześlij komentarz