Nama saya Anna. Saya dari Polandia. Saya guru
teka.
Po tygodniu mieszkania w
Palu jestem w stanie więcej powiedzieć po indonezyjsku niż po wietnamsku (po
niemalże dwóch latach spędzonych w Hanoi i w Sajgonie). Język jest prosty.
Podczas normalnej konwersacji bez większego wysiłku można wyłapać pojedyncze
słowa i je prawidłowo powtórzyć, w jednym tonie na szczęście. Mamy więc z Rani
niezły ubaw, gdy przypadkowo spotykani ludzie na ulicy, w sklepie czy też na
targu pytają się jej kim jestem i skąd pochodzę a ja im odpowiadam w „bahasa
Indonesia”. Oprócz indonezyjskiego lokalnym językiem jest tutaj „kaili”. Dzisiaj miałam za zadanie egzaminować
nastolatków w szkole, w której uczy kolejna „ciocia”, i czasami tłumaczyłam im
moje pytania po indonezyjsku. Gdyby tylko wietnamski tak łatwo mi przychodził…
Wczoraj zrobiłam kolejne
podejście do europejskiego gotowania: klopsy w sosie pomidorowym (w sumie miały
być meatballs, skończyło się na „sosie z mięsem”, bo wszystkie się rozleciały;)
z puree ziemniaczanym i surówką z marchewki i jabłka. Kolejna nowość dla całej
rodziny. Większość składników kupujemy na targu. Jak się okazało Rani pierwszy
raz udała się na targ właśnie ze mną! Dla mnie zakupy na targu to kwintesencja
lokalnej kultury i możliwość żywej interakcji z ludźmi. To na targu możesz
zobaczyć ich zaangażowane twarze, usłyszeć barwne głosy nawołujące do kupna, masz
okazję wymienić kilka prostych zdań i zdajesz się ufać, że starannie wybierane
przez nich owoce czy też warzywa, są najświeższe
i najsmaczniejsze. Targ jest jak ul, w którym nieustannie jest głośno i gwarno.
Targ zarazem przyjemnie pachnie, przytłacza i dusi. Czujesz słodki zapach
ananasów wymieszany z potem, uderza cię gorące powietrze z parzonych kur, które
dopiero co dopełniły swojego żywota. Wchodząc w kolejne alejki i sekcje możesz
poczuć wędzoną rybę czy też świeżą krew bawoła. Oprócz ludzkich rozmów i krzyków
usłyszysz gdaczące kury, brzęczące nad surowym mięsem muchy, odgadanie przy
pomocy plastikowych siatek przywiązanych do kawałka bambusa, brzdęk ostrzonych
noży czy też hałaśliwe melodyjki dziecięcych zabawek.
Został mi dokładnie tydzień
wakacji w Palu. Raczej nie zwiedzam okolicy. W przeciwieństwie do miejsc,
aktywnie odwiedzam ludzi. Do tego trochę uczę. Miałam zajęcia ze studentami
Rani, Wahda co kilka dni zbiera grupę dzieciaków i bawimy się w domu, dzisiaj
przeprowadzałam test kwalifikacyjny z szkole „gimnazjalnej”. Dla większości
jestem pierwszym obcokrajowcem, z którym mieli okazję porozmawiać czy też
pewnie zobaczyć „na żywo”. Oprócz uśmiechania się moim kolejnym zajęciem jest
jedzenie. Wagi stojącej w salonie unikam jak ognia. W kolejny piątek wylatuję
do Dżakarty i spotkam się z Sheillą.
Właśnie odwróciłam głowę
od ekranu komputera i zobaczyłam leniwie spacerującego po framudze drzwi
gekona. Pewnie zaczaja się na jakiegoś komara. Przeszedł na ścianę i schował
się za zdjęciem. Za każdym razem, gdy wchodzę do kuchni kolejne gekony uciekają
w popłochu ze stołu. Są malutkie i szaro zielone, niedużo większe od palca
wskazującego.
Trochę się rozchorowałam.
Czuję się osłabiona i mam chyba nieco podwyższoną temperaturę. Zdaje mi się, że
jednym z powodów jest pogoda. Jest tutaj upalnie, zbyt upanie. Pierwsze słowo,
które można wyłapać w codziennych konwersacjach to: „panas”, czyli upał. Słońce
praży od wczesnych godzin porannych aż do 17. Lepiej wtedy nie wychodzić poza
zacienione miejsca, a najlepiej schować się w domu. Kolejny powód nazwijmy eufemistycznie:
„swobodnym stosunkiem do higieny”. Czasami nie ma szans, żeby wymyć ręce przed
posiłkiem więc dodatkowo zjadam całą lokalną florę bakteryjną. Zresztą jadam
wszystko i wszystko też piję bez większych ograniczeń czy też selekcji. I ostatnia
przyczyna to nasza łazienka z zimną wodą i wiecznie mokrą podłogą. Zanim obleję
się „czerpakiem” liczę w myślach do trzech, brrr!!! Aspiryna na noc i rano będę
jak nowonarodzona :).
Dzisiaj jest piątek. W piątek mężczyźni chodzą do meczetu, żeby się modlić. Spędzają tam około godziny. Kobiety zostają w domu. Podczas zajęć ze studentami Rani jeden chłopak napisał na kartce zdanie o sobie (jedno z ćwiczeń-gier, które robiliśmy): "I like Fridays because it's a day of prayer" [lubię piątki ponieważ to dzień przeznaczony na modlitwę].
Praktycznie każdego wieczoru wychodzimy na jakieś desery: lokalny naleśnik z bananami i czekoladą. Siedzimy na podłodze. W "naszym" domu nie mamy stołu ani krzeseł, tylko matę na podłodze i każdy siedzi ze skrzyżowanymi nogami. Na macie można położyć poduszki i zdrzemną się podczas popołudniowych upałów.
Sala do modlitwy "Mushollah" obok bankomatu na stacji benzynowej. Modlić należy się 5 razy dziennie w dokładnie wyznaczonych godzinach więc wszędzie stworzona jest ku temu infrastruktura. Sale do modlitwy są w miejscach pracy, szkołach, na dworcach, lotniskach czy też restauracjach i kafejkach. Masz do modlitwy prawo i możesz w tym celu przerwać pracę. Na uniwersytecie Rani nie ma zajęć np. w południe, bo wiadomo, że trzeba się wtedy modlić.
Po mieście poruszamy się na skuterach. Palu to małe, prowincjonalne miasteczko. Ruch jest tutaj względnie uporządkowany. Ponad sygnalizacją świetlną znajdują się głośniki a z nich płynące informacje dotyczące bezpieczeństwa ruchu drogowego.
Oczywiście czekamy na jedzenie ;). Nawet w maleńkim Palu, gdy rozejrzysz się wokół siebie zobaczysz ludzi siedzących przy jednym stoliki z wpatrzonymi głowami w swoje telefony i Ipady. Welcome to modern Asia!
Łazienka. Wodę czerpiesz ze zbiornika.
Kuchnia
Zlew na naczynia.
Grupa nastolatków ze szkoły w mundurkach. Na koszulach "Batik", czyli tradycyjny indonezyjski sposób ozdabiania tkanin.
Dziewczyna bez chusty jest zapewne chrześcijanką. W Indonezji musisz być wierzący. Jedno z 5 wyznań wpisujesz do dowodu. Nie ma opcji "ateista" (muzułmanin, katolik, protestant, hinduista, buddysta)/
Z Rani śmiejemy się, że jest moją manadżerką. Wraz z "ciocią" ustaliły, że pomogę w jej szkole przeprowadzić testy kwalifikacyjne (oczywiście za moją zgodą, ale pytanie: "czy chcesz pomóc" jest raczej retoryczne). Miałam przepytać kilkoro uczniów, skończyło się na ponad dwóch godzinach z prawie czterdziestką nastolatków. Niektóre były nieźle podekscytowane i zdenerwowane, w końcu z "bule" (obcokrajowiec) rozmawiały po angielsku. Wstawiałam głównie dobre oceny;).
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz