04.08.2013 - Niedziela

Uwielbiam pracę w przedszkolu: jeszcze jestem na wakacjach! Zaczynam w połowie sierpnia. Na szczęście podpisałam już nowy kontrakt i muszę dostarczyć dokumenty do Karty Pobytu. Za niedługo stanę się rezydentką Wietnamu. 

Podróż do Sajgonu minęła bez większych atrakcji, jedynie niemiłosiernie się dłużąc. Cały czas byłam zatopiona we własnych myślach i być może udało mi się poukładać w głowie kilka spraw. Jeszcze się okaże. Leciałam z Warszawy do Dohy (na Półwyspie Arabskim). Czekałam niemalże 7 godzin  na kolejny lot już na Południe Wietnamu. Wśród standardowych informacji na pokładzie samolotu usłyszeliśmy, że obecnie trwa Ramadan i zabrania się jeść i pić przed zapadnięciem zmierzchu. Nie mam pojęcia, czy obcokrajowcy stosują się do takiego zalecenia w międzynarodowym porcie lotniczym, ponieważ do Dohy doleciałam już po 18. Ja tak czy owak nie odmówiłam sobie podgryzania borówki amerykańskiej. 

Z innych ciekawostek: w samolocie do Sajgonu miałam miejsce przy oknie. Maszyna była zapełniona, głównie Niemcami. Siedzenie obok mnie było wolne. Zauważyłam matkę z około 5-cio letnim dzieckiem, która z zakłopotaniem na twarzy spoglądała na bilet kręcąc głową na prawo i lewo. Jak łatwo mogłam się domyśleć ona i dziecko miały siedzieć po przeciwnej stronie alejki. Nie proponowałam, że się przesiądę (co wiedziałam, że wcześniej czy później trzeba będzie zrobić) tylko czekałam w jaki sposób młoda matka rozwiąże ten jakże niebanalny problem. Podeszła więc do stewarda i poprosiła go o interwencję. Oczywiście grzecznie się mnie zapytał, czy podróżuję sama i czy nie miałabym nic przeciwko, żeby zmienić swoje miejsce, ponieważ w ten sposób i matka, i dziecko mogą siedzieć obok siebie. Bez problemu przesiadłam się na wskazane miejsce. Otóż obowiązek interakcji ze mną został zrzucony na stewarda, w końcu taka jego rola. Czy ludzie obawiają się prośby o przysługę? 

Już z sajgońskiego lotniska spokojnie dotarłam taksówką do  domu tłumacząc cały czas kierowcy drogę. To nie jest wcale takie oczywiste, gdzie jaka ulica się znajduje. 

Po kilku godzinach miałam już dom pełen gości i częstowałam ich sałatką grecką, serami, wędlinami oraz egzotycznymi owocami (borówka amerykańska, śliwki i czereśnie). 

Moje przytulne mieszanko w żaden sposób nie okazywało znaków rozłąki. Żadnej nowej pleśni, ton robactwa (nie liczę zasuszonego gekona pod oknem) czy też śladów włamania. Nie dowierzałam również, że moja stara honda odpaliła już za pierwszym kopnięciem. Mieszkanie na strzeżonym osiedlu ma na pewno swoje plusy. Nie muszę się martwić, że ktoś może mi wyłamać drzwi i wynieść wszystko, co tylko mu się zamarzy. W piątek miałam wyjść „na miasto” z Maraj. Jednakże jak się okazało, zostali obrabowani i to w biały dzień. Nie było ich w domu zaledwie 7 godzin. Wszystkie bramy i drzwi wejściowe były pozamykane na kłódki, w oknach kraty. Złodziej więc wpadł na nieco mniej konwencjonalny pomysł i wspiął się na dach. Porozbijał kilka dachówek, przebił panele na suficie i wszedł do środka. W sumie z innych alternatyw mógł jeszcze zburzyć ścianę, albo i zrobić podkop. Dach zdawał się być najłatwiejszą opcją. Zginęły im pieniądze a jak się okazało Luan dzień wcześniej dostał swoją pierwszą, od niemalże roku, wypłatę. Nikt nie mógł się nadziwić jak perfidnym okazał się być złodziej. Jak można przedziurawić komuś dach w porze deszczowej? Szczyt chamstwa. Na szczęście, na kilka minut przed potężnymi opadami, udało się go załatać. Na miejsce przyjechała policja i jedyne co zrobili to popstrykali kilka zdjęć ściany Iphonem. A na ścianie były całe odciski stóp i rąk wspinającego się na dach złodzieja. Policjant piszący raport okazał się w dodatku totalnym analfabetą nieznającym podstawowych zasad ortograficznych. I w ten sposób zamiast „utracili” (słowa zapewne często używanego w policyjnych raportach rabunkowych) napisał „twarz”: mất - mặt. Uwierzcie mi, że różnica jest olbrzymia, jako, że wietnamski jest językiem tonalnym, w którym dominują jednosylabowe słowa wyróżniające się oddzielną wymową i zapisem. W ramach prewencji Maraj i Luan już zatrudnili znajomego matki, który za około 120$ miesięcznie będzie przychodził 5 dni w tygodniu pilnować domu, podlewać kwiaty i sprzątać, podczas gdy oni będą w pracy. Coś ostatnimi czasy nie mają szczęścia. Jakieś 2 miesiące wcześniej ktoś im ukradł kota i zapewne zjadł. A jeszcze we wcześniejszym domu na oczach Maraj dwóch mężczyzn niemalże zatłukło się kamieniami z jej ogródka warzywnego. 

 Dziurawy dach w porze deszczowej

 Złodziej wyszedł z domu tą samą drogą, jaką wszedł, mimo faktu, że od środka mógł sobie otworzyć drzwi.

I może mieszkam w białym getcie, ekspatowym „Beverly Hills”, ale na pewno nie zamieniłabym już za żadne skarby mojego mieszkanka. Od czasu do czasu dokarmiam sympatycznego ochroniarza i czuję się tam spokojnie i bezpiecznie. Ale pewnie to i tak tylko kwestia czasu, kiedy mnie okradną. Czy też w domu, czy na ulicy. A kradną przecież nie tylko w Wietnamie, w Polsce też. Mojej cioci ostatnio wynieśli cały alkohol z drewnianego domku na działce. A poza tym nic więcej nie zginęło :). 

Kolejny rok w Wietnamie. To będzie dobry rok, tak samo jak Częstochowa dobrym miastem jest! To miał być taki suchar;) Obecnie slogan promujący Częstochowę brzmi: "Częstochowa, to dobre miasto". Przegrał z innym hasłem: "Częstochowa rzuca na kolana". Życzę miłej niedzieli :).