Z pamiętnika bezrobotnej

Ostatnio zupełnie zaniedbałam pisanie. A szkoda. To jest taki mój mały świat, który ciągle stwarzam i przeżywam na nowo to, co z czasem nabiera szczególnej wartości. Otóż wróciłam do Polski. Czuję się jak po skończonym balu, gdzie jeszcze szumi Ci w głowie od całonocnej zabawy a beztroski świt nie zobowiązuje Cię do pójścia do pracy. W takim momencie śmieję się na wspomnienie szalonych chwil i padam ze zmęczenia nie mogąc doczekać się aż wreszcie wyląduję we własnym łóżku. Tylko co będzie po przebudzeniu? W dodatku to łóżko też nie własne. 

Wiele osób pyta się: „A po co Ty właściwie wróciłaś?”. To mi wcale nie ułatwia życia. Wielokrotnie powtarzając spójne powody, które zaważyły na mojej decyzji o powrocie, już prawie udało mi się w nie uwierzyć. Z każdym dniem wiara ta jednak słabnie. Ale mam też świadomość, że im dłużej zostałabym w Azji, tym trudniej byłoby mi odważyć się na ten krok. Z pomocą przychodzi Ossendowski i jego książka: „Niewolnicy słońca”. Opisuje w niej Francuza na obczyźnie: „Był to stary urzędnik kolonialny, noszący na sobie wszystkie ślady długiego pobytu w Afryce, gdzie nabył przyzwyczajeń, które niezawodnie postawiły go poza granicami istnienia w warunkach życia europejskiego”. Zdanie przeczytałam niemalże z wypiekami na twarzy. Święta prawda. Życie w Azji od strony technicznej jest bardzo lekkie. Jako ekspata masz własne, przytulne mieszkanie w porządnym standardzie i nie wydajesz na niego 80% pensji (o tak, zaczęłam rozglądać się za mieszkaniem we Wrocławiu). W cenę wliczona jest zazwyczaj sprzątaczka. Ochroniarz przed domem odbierze Twoją pocztę. Masz własny skuter a w wersji „na bogato” samochód z kierowcą. Wieczorami możesz wyjść na kolacje i zaspokoić nawet najwybredniejsze kubki smakowe. Po kolacji drinki z egzotycznymi owocami (ach żegnaj mojito z liczi). Weekend poza miastem, nad morzem, albo kilka dni urlopu i możesz polecieć do Tajlandii, Singapuru, Malezji czy gdzie tylko sobie zapragniesz. Lot trwa maksymalnie 3 godziny. Wczoraj wracałam z Wrocławia do Rzeszowa autobusem. Przejazd był niespełna godzinę krótszy od lotu z Sajgonu do Moskwy. I właśnie z tych udogodnień najtrudniej zrezygnować. 

Ale nie samym sushi żyje człowiek. Zrezygnowałam z całej tej wygody, ponieważ wierzę, że w Europie mogę się rozwijać. Teraz staram się skupiać na możliwościach, których nie miałam w Wietnamie. Oddycham pełną piersią, na szczęście ilość tlenu w powietrzu jeszcze mnie nie zabiła. Jeżdżę na rowerze, spaceruję. Jem egzotyczne owoce: maliny, borówki, śliwki i czereśnie. Czekam na koniec wakacji aż otworzą teatry i opery. W zimie nauczę się jeździć na nartach. Mam tylko nadzieję, że moje kąciki ust nie poddadzą się prawu grawitacji i nie będą opadać. Będę się uśmiechać na przekór tym znerwicowanym i poirytowanym przechodniom. 

Zaraz po powrocie nie chciałam przestawić czasu w telefonie. Chciałam sobie zostawić małą furtkę, przez którą mogłabym doglądać mój wietnamski świat. Myśleć, co właśnie bym w tej godzinie zrobiła, kogo bym spotkała i co moglibyśmy zjeść. 

Moje wietnamskie przyzwyczajenia są jednak silniejsze ode mnie i uparcie dają o sobie znać. W sobotę, wraz z Aśką, poszłyśmy na rynek zobaczyć mianowanie na oficerów. Siedziałam przy stoliku i beztrosko trwałam zanurzona we własnym bezmyśleniu okazjonalnie popijając orzeźwiający koktajl z moich ulubionych malin. Aśka stała obok. Było tłoczno i upalnie. Przydługawe przemowy wojskowych notabli nużyły już zniecierpliwione rodziny i znajomych, którzy z dumą wypatrywali w równych rzędach mundurów swojego syna, brata, przyjaciela czy też narzeczonego. Nagle spostrzegłam, że na stoliku leży wpółotwarta torebka Aśki. Zajrzałam do środka. Telefonów już nie było. I znów nas okradli a ja nawet tego nie zauważyłam. Podeszłam do Aśki i zapytałam, czy ma komórkę. Trzymała ją w ręku. Poczułam ulgę. Przynajmniej jedna jest. Moją przeboleję. Ale wtedy zorientowałam się, że dzisiaj akurat mam swoją torebkę (jedną miałyśmy tylko w czasie imprezy) i mam w niej swój telefon. Nie znam praktycznie nikogo, zarówno z Wietnamczyków jak ekspatów, kto nie zostałby okradziony. Na skuterach grasowały bandy, które podjeżdżały do chodnika i wyrywały telefony, albo też polowały na innych kierowców skuterów i w czasie jazdy wydzierali torebki i plecaki. Zawsze trzeba było uważać. Nigdy nie wolno było nosić torebki na jednym ramieniu czy też rozmawiać przez telefon od strony ulicy (akurat moja stara Nokia była bezpieczna). Za każdym razem na skuterze chowałam torebkę pod ubranie. Nie płakałabym za telefonem i portfelem, ale bałam się o własne zdrowie i życie. W Sajgonie były przypadki odcinania rąk i ramion maczetami. Gdy grasujący gang maczet został złapany a dwudziestokilkuletni przywódca skazany na śmierć jego matka odgrażała się kobiecie, której odciął ramię, winiąc ją za obnoszenie się bogactwem. 

Przeżywam więc wtórny szok kulturowy. Jestem wiecznie roztargniona i mylę nazwy ulic.

Mam za to masę nowych książek! Od teraz patrzę tylko na to co mogę zrobić! A tych okazji jest tysiące, trzeba się tylko nieco zmotywować i uciekać rutynie.