Dramaty ekspaty

Nie jestem typem np. turysty, który podróżując najbardziej irytuje się na obecność innych turystów, wszak rości sobie prawo do bycia wyjątkowym odkrywcą. Oj nie. Nic z tych rzeczy. Nie do końca postrzegam też siebie w kategoriach ekspaty. Ekspat kojarzy mi się głównie z managerem na kontrakcie w międzynarodowej korporacji, który mieszka w olbrzymiej willi z basenem za wysokim murem, ma samochód z kierowcą a jego wyjątkowo chłonne uwagi dzieci chodzą do międzynarodowych szkół. Ja wiodę sobie spokojne życie, uczę wietnamskie dzieci a po pracy jadę moją 22letnią Hondą Cub (japonka!) na wietnamską kolację z wietnamskimi znajomymi. I każdy ma prawo wybrać sobie własny tryb życia. Może to być życie w bańce mydlanej, które mniej więcej w każdej części świata wygląda identycznie, różni się jedynie pogodą i wyglądem ludzi za przyciemnianym oknem. Ja po prostu do takiego życia się nie nadaję. Jestem beznadziejnym przypadkiem. Odmówiłam posiadania sprzątaczki (opcja wliczona w cenę mieszkania) a w dodatku nie błyszczę w towarzystwie swoją ponadprzeciętną erudycją. Lubię niedorzeczne rozmowy o dopiero co przeczytanej książce i filozofii. Nie narzekam (cóż ze mnie za Polka? Ojciec zapewne stał tam, gdzie było ZOMO). Jak mam więc skarżyć się na sprzątaczkę, której nie mam, że nie wymiata kurzu spod doniczki i gubi swoje czarne włosy? Albo na kierowcę samochodu, jeżdżę przecież Hondą, który przez swoją zmniejszoną pojemność mózgu nie potrafi zrozumieć dwóch poleceń równocześnie? Nie pasuję i basta. 

Nie ma idealnego miejsca na ziemi. Istnieje ono jedynie w naszej głowie. I nieważne, gdzie się mieszka i co się robi. Wierzę, że wartość człowieka poznaje się po szacunku, który okazuje innym ludziom. Nawet tym głupim i brzydkim, w końcu nie każdy może być tak cudowny jak ja!